kaldıramıyor insan.

Özledim ben o gamsız hallerimi,pamuk şeker için ağladığım günleri ya.Ben ne ara büyüdüm de başıma geldi bunlar.
Güvenemeyecek miyim kimseye? Hiç kimseye dostum deyip sarılamayacak mıyım sıkıca?
Sorun bende olsa gerek ki ilk defa gelmiyor başıma /:
Ya yok takmıyorum falan diyorum da koyuyor be adama. Yani o kadar gün geçirdik acı tatlı..O konserler hele az mı güldük,koptuk.Hani bu muydu dostluk? (senin deyiminle hiç bitmeyecek olan) Öyle işte kendi kendime sorup kendi kendime cevap arıyorum bunu hakedecek ne yaptım diye. Yok bir kalıba sığdıramıyorum sığmıyor.
Neyse işte umarım seçtiklerin sana benden daha fazla değer veriyordur...